دلایل جوان مرگی در ادبیات - وبلاگ کلشی ها

به گزارش وبلاگ کلشی ها، علی اکبر والایی سستی و سرخوردگی نویسندگان و غره شدن و راحت دریافت امر نوشتن توسط برخی از نویسنده ها را که پیروز شده اند، از دلایل جوان مرگی در ادبیات بیان نمود.

این داستان نویس در گفت وگو با وبلاگ کلشی ها، درباره این که بعضا یکی از مسائل ادبیات ایران این است که نویسندگان با گذشت زمان کتاب های قوی تری ارائه نمی دهند و بهترین آثارشان برای دوره جوانی شان است، اظهار کرد: نکته ای که در این موضوع مهم است، این است که داستان نویسان بااستعدادی وارد وادی ادبیات داستانی می شوند و به خاطر توانایی و انگیزه زیادی که در ابتدای کار دارند و وقت بسیاری که برای یک اثر می گذارند، کار شسته رفته ای از خود ارائه می دهند تا مورد قبول ناشران و منتقدان قرار بگیرد. اما اتفاقات بعد از چاپ کتاب مهم است. گاه نویسنده می بیند هیچ اتفاقی نیفتاده و چاپ کتاب هیچ دستاوردی برایش نداشته، نه کارش معرفی شده و نه در جشنواره ها مورد توجه قرار گرفته است. نویسنده وقتی این ها را می بیند، مقدار زیادی شُل شده و انگیزه اش برای ادامه کار ضعیف تر می شود که این موضوع باید آسیب شناسی شود که چرا این اتفاق می افتد. اما عمده دلیل اصلی آن این است که نویسنده توسط جامعه ادبی، ناشران و متولیان امور فرهنگی رها می شود.

او سپس بیان نمود: از طرفی نویسندگانی که کج دار و مریز به کار خود ادامه می دهند، فکر می کنند وارد مرحله جدیدی شده اند و از این خط که آثارشان پذیرفته نمی شده عبور کرده اند و از این به بعد هرچه بنویسند، پذیرفته خواهد شد. بنابراین با آسودگی بیش از حد به کار خود ادامه می دهند و مواظبتی را که باید برای تداوم کار و رشدشان داشته باشند، ندارند. یعنی این نویسنده ها فکر می کنند اگر کتاب شان پیروز شده و جایزه ای گرفته، اتفاق خوبی برای شان افتاده و به راحتی می توانند به کار خود ادامه دهند. این دیدگاه اشتباهی است که در برخی از نویسنده ها وجود دارد.

والایی بیان کرد: در بخش اول نوعی سستی و سرخوردگی وجود دارد و در بخش دوم هم مقداری غره شدن و بی خیالی و راحت دریافت امر نوشتن که این موضوع باعث می شود آثار بعدی نویسندگان مانند آثار قبلی شان از آب درنیاید و به جای این که رشد کنند، درجا بزنند و در یک خط ممتد پیش بروند.

نویسنده عمود 1400 و خلوت مدیر درباره تأثیرگذاری شرایط اقتصادی و سیاسی کشورمان بر این موضوع نیز اظهار کرد: شرایط اجتماعی تا حد زیادی برای همه نویسندگان یکسان است؛ شرایط کتاب خوانی در کشور ما به شدت ضعیف است و تیراژ آثار منتشرشده به خصوص در حوزه ادبیات داستانی بسیار پایین است. همه این ها نویسندگانی را که می خواهند حرفه ای کار کنند و از این طریق تأمین شوند، سرخورده می کند. این نویسنده ها مجبور می شوند به کارهایی که غیر از استعداشان است بپردازند تا بتوانند چاله های زندگی خود را پر کنند، انرژی شان صرف کارهایی می شود که ربطی به حرفه و توانایی شان ندارد، پس روزبه روز ضعیف تر می شوند.

او اضافه نمود: متأسفانه نویسندگان حرفه ای ما این شرایط را دارند؛ نویسندگان پیشکسوت که در مرحله پختگی قلم شان هستند که می توانند شاهکارهای زندگی شان را خلق کنند، به خاطر گذران زندگی به اموری می پردازند که به داستان نویسی و نوشتن ربطی ندارد و به سبب آن عمر و انرژی شان هدر می رود. اگر این موضوع را به نویسندگان جوان که وارد این وادی شده اند، تعمیم بدهیم و آن ها ببینند وضعت نشر ضعیف است و از طریق نوشتن چیزی عایدشان نمی شود، انگیزه شان از بین رفته و دچار سرخودرگی می شوند.

والایی این موضوع را خطر بزرگی برای نویسندگان پیشکسوت دانست و گفت: این نویسندگان در دوران جنگ و انقلاب حضور داشته و آن را از نزدیک لمس کرده اند. تجربه های زیستی ای که این نویسندگان داشته اند از بین می رود و تمام این توانایی ها به خاطر حمایتی که از آن ها نمی شود، بالقوه می ماند. نویسندگان از جمله خود من آثار نانوشته بسیاری دارند. من آثار نانوشته بسیاری دارم که به خاطر موضوع اقتصادی و معیشتی فرصت نکرده ام به آن ها بپردازم. من این مسائل را با تمام وجود احساس می کنم. این مسائل تأثیر زیادی بر روی امثال من گذاشته است. این ها سرمایه های ادبی و فرهنگی کشورمان هستند که به خاطر مسائلی که تحمیل شده و حمایت های جدی ای که از اهال قلم نمی شود، هدر می رود. گاه در شعارها و بیلانی که ارائه می شود اتفاق هایی می افتد درحالی که هیچ اراده و دغدغه جدی برای حمایت از اهالی قلم وجود ندارد.

او در پایان بیان کرد: ما در امر نوشتن پیشکسوتان داریم که در اوج پختگی قلم شان رها شده اند و اعتنایی به آن ها نمی شود. اگر به اهالی قلم توجهی نشود، ضرر و خسران زیادی به فرهنگ و جامعه ادبی کشورمان وارد می شود، هیچ کس هم مسئولیتش را بر عهده نمی گیرد و پاسخ گو نیست.