افشای راز مهم ترین منطقه ها تاریخی زمین با آنالیز فسیل پرندگان - وبلاگ کلشی ها

به گزارش وبلاگ کلشی ها، سایت تاریخی ارزشمند جهول بایوتا (Jehol Biota) در چین به خاطر فسیل های شگفت انگیزی شناخته می گردد که با وجود داشتن بافت نرم، میلیون ها سال دوام آورده اند. حالا محققان تعدادی فسیل از پرندگان را آنالیز نموده اند تا اطلاعاتی درباره شرایط این منطقه مهم تاریخی به دست آورند و حدس بزنند که این بافت ها احتمالاً در زمان حیات چه شکلی بوده اند.

پژوهشگران با آنالیز تعدادی فسیل نادر از پرندگان به اطلاعاتی درباره شرایط محیطی و اقلیمی یکی از منطقه ها مهم دوره تاریخی کرتاسه دست یافتند.

سایت تاریخی ارزشمند جهول بایوتا (Jehol Biota) در چین به خاطر فسیل های شگفت انگیزی شناخته می گردد که با وجود داشتن بافت نرم، میلیون ها سال دوام آورده اند. حالا محققان تعدادی فسیل از پرندگان را آنالیز نموده اند تا اطلاعاتی درباره شرایط این منطقه مهم تاریخی به دست آورند و حدس بزنند که این بافت ها احتمالاً در زمان حیات چه شکلی بوده اند.

پژوهشگران با آنالیز پنج فسیل از پرندگان دوره کرتاسه سعی کردند به این سؤال پاسخ بدهند که محیط زیست آن ها چگونه بر شیوه حفظ بافت های نرمشان اثر گذاشته است. از این رو، آن ها فسیل پرندگانی را از بایگانی موزه تاریخ ملی شاندونگ تیانیو انتخاب و تحقیق خود را شروع کردند.

تمام این فسیل ها یک تکه بودند، یعنی مفاصل آن ها هنوز به یکدیگر متصل بود، اما شکل ماندگاری بافت های نرم در هر فسیل با دیگری فرق داشت. STM 15-36 برجسته ترین فسیل در این میان بود که دسته ای از پر های پرنده را با جزئیات باورنکردنی حفظ نموده بود.

فسیل پرندگان چه اطلاعاتی را در اختیار محققان قرار دادند؟

محققان سعی داشتند دریابند که این پرندگان در زمان دفن شدن پیرامون چه مواد ارگانیکی حضور داشتند و این رسوبات چگونه انباشته شده بودند. آن ها می گویند STM 15-36 در نزدیکی رسوبات زمخت قرار داشت و به برترین نحو فسیل شد. مواد آلی پیرامون این فسیل برخلاف چهار فسیل دیگر که با جلبک دریایی ارتباط داشتند، عمدتاً از گیاهان زمینی ساخته شده بودند.

به علاوه، شرایط اقلیمی در زمان دفن شدن STM 15-36 گرم تر و مرطوب تر بود و اکسیژن کمتری وجود داشت، در نتیجه آسیب کمتری به این فسیل وارد شده است.

دانشمندان برای دفن شدن سریع STM 15-36 دو نظریه را مطرح می نمایند: فوران آتشفشان یا بارانی سیل آسا که بدن این پرنده را با آب برده و زیر رسوبات دفن نموده بود. از آنجایی که جریان های آذرآواری (آتشفشانی) به خوبی بافت های نرم را حفظ نمی نمایند، محتمل ترین شرح مربوط به باران های سیل آسا است.

دکتر ین ژائو از مؤسسه زمین شناسی و دیرینه شناسی دانشگاه لین یی می گوید: این یافته مورد مطالعاتی ارزشمندی را در زمینه سنگواره شناسی مهره داران زمینی در جهول و زیست بوم های طبیعی در دوران مزوزوئیک فراهم می نماید. او امیدوار است که تحقیقات آینده بتوانند روی ویژگی های شیمیایی و ریزساختار های این پر های فسیلی تمرکز نمایند. نتیجه این پژوهش در مجله Frontiers in Earth Science منتشر شده است.

منبع: دیجیاتو