رقصیدن روی این سکوی 500 ساله صدای رعد و برق فراوری می نماید! - وبلاگ کلشی ها

به گزارش وبلاگ کلشی ها، این مکان به صورت یک سکوی فضای باز در Viejo Sangayaico، در 200 کیلومتری جنوب شرقی لیما، بین سال های 1000 و 1400 پس از میلاد ساخته شده است. احتمالا در طی سال های 1400 تا 1532 پس از میلاد یعنی در دوران حکومت اینکا ها از این صحنه استفاده می شده است.

به گزارش فرادید، کوین لین، باستان شناس موسسه فرهنگی دانشگاه بوئنوس آیرس در آرژانتین، می گوید که ما می دانیم در منطقۀ آند، قبل از ورود اسپانیایی ها، پایکوبیِ آیینی بخش بزرگی از رسومات بود. به باور من، این سکوی ویژه برای تقویت صدا های طبیعی توام با پایکوبی ساخته شده است.

یافته های این پروژه که به وسیله بنیاد گردا هنکل تامین می گردد، اخیراً در مجله باستان شناسی انسان شناسی منتشر شده است.

تنها نویسنده این مطالعه، لِین در مقاله خود می نویسد: ارتباط سایت بزرگتر با احترام به خدای رعد و برق و صاعقه آند نشان می دهد پایکوبی در این مکان تا حدی با این موجود ماوراء طبیعی هم آهنگ بوده است.

این سایت میان منظره ها خیره کننده آند، جایی که اسطوره ها و باور ها با ریتم های طبیعی همگرا می شدند، عملکرد منحصر به فردی داشته و احتمالاً از نظر آن مردم ارتباط مستقیم با خدا را تسهیل می نموده است. بر اساس تحقیقات، این مکان فقط صحنه ای برای اجرا ها و پایکوبی ها نبوده، بلکه یک معبد احتمالی اینکا ها بوده که به خدای رعد و برق اختصاص یافته بوده است.

این بنا روبروی کوه Huinchocruz ساخته شده است و شامل یک مکان مورد احترام با یک سکوی تشریفاتی پیش از اسپانیایی است که به نام ushnu شناخته می گردد. یکی از دو سکوی فضای باز به عنوان پایه ای برای زمین پایکوبی کاربرد داشته است.

یک طبل متفاوت!

یک سکو در فضای آزاد در Viejo Sangayaico که صدای ضربی عمیقی هنگام ضربه زدن به آن ایجاد می گردد، شاید یک پیست پایکوبی طنین زا بوده که از آن برای ادای احترام به خدای کوه رعد و برق و صاعقه استفاده میشده است.

لین شرح می دهد: من معتقدم از این سکو های باز در طول دوره پیش از اسپانیایی به عنوان سکویی برای ادای احترام به خدایان کوه های نزدیک، و در این مورد خاص، خدایان هوواینچوکروز استفاده میشده است.

به گفته باستان شناسان، این زمین پایکوبی بر اساس سیستم اعتقادی مردمان آند که خدایان رعد و برق را به باران و رعد و برق مرتبط می دانستند، به عنوان راهی برای تقلید صدای مسحورکننده رعد و برق ساخته شده بود.

باستان شناسان نخستین بار با شنیدن یک صدای توخالی هنگام راه رفتن روی محل پایکوبی، آن را شناسایی کردند.

طراحی منحصر به فرد این سکو شامل چهار لایه پرکننده که با دقت آماده شده اند و مجموعه ای متنوع از مواد برای تقویت صدای ضربی می گردد. این لایه ها از خاک رس سیلتی (لای دار) تمیز تشکیل شده اند که به طور استراتژیک برای رسیدن به اثر کوبه ای موردنظر افشانده شدند. شکاف هایی که با دقت در لایه های سرگین ایجاد شده بودند به ایجاد یک صدای عمیق و بم مانند یاری می کردند؛ صدایی که زمین پایکوبی را که تقریباً 10 متر قطر داشت، احاطه می کرد.

لین می گوید: حدس ما این است که این سکو می توانسته 26 نفر را در حال پایکوبییدن یکپارچه پوشش دهد و صدای کوبش بلندی ایجاد کند. شاید گرد و غبار برافراشته شده ناشی از پایکوبی هم یک ویژگی بصری برای افزودن به جلوه بزرگتر اجرا بوده است.

این کشف این احتمال را افزایش می دهد که بخش هایی از دیگر مکان های آند نیز برای تقویت صدا ساخته شده باشند. اهمیت عمیق صدا در آیین های باستانی آند از دیرباز در مکان هایی مانند چاوین اثبات شده است.

اخیراً استفاده از صدا در سایت دیگر آند در پرو به نام Huánuco Pampa مطالعه شده است. به نظر می رسد تمدن آند از قدرت صدا برای ایجاد ارتباطی مقدس با خدایان خود و کیهان استفاده می نموده است.